Մի անգամ աստվածները երկնքից խնձորի երեք կորիզ նետեցին ցած: Առաջին երկուսի ճակատագիրն անհայտ է, իսկ երրորդն ընկավ մի անծայրածիր տափաստանի կենտրոնում: Նա կլանեց արևի ջերմությունը, հողի ուժը, ջրի զովքր ու ծիլ տվեց: Շուտով այդ կորիզը փոքրիկ մի ծառ դարձավ: Հասակ առավ, ձգվեց վեր ու տարածեց սաղարթները դեպի արևելք ու արևմուտք, հյուսիս ու հարավ:
Ամռանը նրա ճյուղերին հուրհրատեցին ոսկեգույն պտուղները: Հեռվից անցնող ճամփորդը ծռեց իր ճամփան, ու խնձորենու կողքով մի արահետ ձգվեց: Հետո այդ արահետը լայնացավ ու ճամփա դարձավ: Այդ փոշոտ ճանապարհի վրա իր բախտը որոնող մի թափառաշրջիկ, երբ տեսավ բոցավառվող խնձորենին, հասկացավ, որ գտել է իր բախտը ու տուն կառուցեց ծառի կողքին: Քիչ ժամանակ անց ուրիշ բախտախնդիրներ էլ վերջակետ դրեցին իրենց որոնումներին, տներ շարեցին խնձորենու շուրջբոլորը ու երեխաներ ունեցան: Հետո նրանք մեհյան կառուցեցին ու աստվածներին ոսկեգույն խնձորներ զոհաբերեցին:
Երբ երեխաները մեծացան, մարդիկ դպրոց շինեցին, ու երեխաները հաղորդակից եղան աստվածների իմաստությանը: Հետո այդ երեխաները աղոթքով դիմեցին աստվածներին ու խնձորենու տակով երկաթգիծ անցկացրին: Ապա խանութներ բացեցին, գործարաններ ու համալսարաններ, պողոտաներ ու հրապարակներ փռեցին: Զորանոցներ, գրադարաններ, դպրոցներ, գերեզմանատներ, դատարաններ, նախարարություններ, սրճարաններ ու խաղատներ հորինեցին: Երկնաքերներ կառուցեցին ու տիեզերանավեր մոգոնեցին: Փորփրեցին գիտությունն ու արվեստը ու փորձեցին իրենց սեփական իմաստությունը ստեղծել: Պոռնկանոց հիմնեցին խնձորենու ու մեհյանի հարևանությամբ ու անվանեցին իրենց քաղաքը Մեծ Քաղաք:
Հետո մարդիկ կտրեցին խնձորենին ու նրա փոխարեն քարե աշտարակ կանգնեցրին: Ու մոռացան աստվածներին ու կարծեցին, թե հենց իրենք են աստվածները:
Թախծեցին աստվածները, ու վերացավ նրանց օրհնանքը քաղաքի վրայից, ու բազմալեզու դարձան մարդիկ: Հետո պոռնկանոցը տիրեց քաղաքին, ու պոռնիկները սկսեցին իշխել մեհյանում քրմերի փոխարեն: Հետո նրանք մտան զորանոցներ, գրադարաններ, գերեզմանատներ, դատարաններ, նախարարություններ, սրճարաններ, խաղատներ ու գրավեցին քաղաքը:
Ու լռեցին երգերը, ճահճացան գիտությունն ու արվեստը, երկնքի սև խոռոչներում կորան տիեզերանավերը: Չորացան հրապարակների շատրվանները, ու փոշիացան ծաղիկները: Կանգնեցին գործարանները, փակվեցին խանութները, ամայացան համալսարանները: Երկաթգիծը ժանգոտվեց և խառնվեց հողին: Մարդիկ օտարացան աստվածային իմաստությանը ու քանդեցին դպրոցի պատերը, որ այդ քարերով շարունակեն աշտարակի կիսատ մնացած շինարարությունը:
Մեհյանում հարբեցին պոռնիկները, ու մամռակալեցին մեհյանի քարե աստիճանները: Հետո տները սկսեցին փլվել, ու մարդիկ կամաց-կամաց լքեցին քաղաքը՝ նոր դեգերումներին տրվելով: Վերջում քաղաքում մնաց միայն մի մարդ: Նա էլ վերցրեց թափառաշրջիկի ցուպն ու գնաց իր բախտը որոնելու: Արահետ դարձած ճանապարհը ծածկվեց խոտով ու կորավ տեսադաշտից: Աստվածները հողմեր ու քամի բերեցին ու ավազի ու փոշու տակ թաղեցին քաղաքի ամոթալի ավերակները: Ու ամեն ինչ, որ հողից էր սերել, վերածվեց հողի…
Աստվածները երկնքից խնձորի երեք կորիզ նետեցին ցած: Մեկը՝ պատմողին, մյուսը՝ լսողին, իսկ երրորդն ընկավ մի անծայրածիր տափաստանի կենտրոնում…