(Կոլլաժ գրական)
ԶԻՆՎՈՐ
ԲՈՒԺՔՈՒՅՐ
ՎԻՐԱԲՈՒՅԺ
ԶԻՆՎՈՐԻ ՀԱՅՐԸ
Մի՛ կտրեք իմ սրունքները: Ես սիրում եմ իմ ոտքերը: Երբ փոքրիկ տղա էի, սիրում էի բռնոցի խաղալ: Մի անգամ մի աղջիկ ասաց, որ ես շատ գեղեցիկ սրունքներ ունեմ: Հետո կրակում էին, ու ռումբեր էին պայթում, երբ ես վազելով փախա: Ես սիրում եմ իմ ոտքերը: Մի՛ կտրեք իմ սրունքները…
Իմ մատներով ես շոյում եմ քո մազերը, որ ցավից քրտնել են: Ձեռքերովս ես զգում եմ քո ցավը, որ մազերիցդ անցնում է իմ մատներին: Թող պակասի քո ցավը… Ի՞նչ է քո անունը… Ես քեզ սիրում եմ…
…Երբ փոքրիկ տղա էի` բոլորի պես երազում էի օդաչու դառնալ: Կապույտ երկնքի ու ճերմակ ամպերի միջով սավսռնել դեպի օվկիանոսի մեջ թաքնված կղզին, կռվել վիշապի դեմ ու փրկել թագավորի աղջկան… Բայց հիմա այս ի՞նչ երկար խողովակ է, որի միջով սլանում եմ դեպի լույսը: Այս ի՞նչ անսահման ու անստվեր լույս է ծագում թունելի վերջում: Ի՜նչ թեթև եմ ես, Աստված իմ, և իմ սրունքները…
Միայն թե սիրտդ շարունակի բաբախել… Միայն թե շարունակի… Ես գիտեմ, որ մեծ ու ուժեղ է քո սիրտը: Ու նա սիրում է կյանքը, ուստի կշարունակի բաբախել… Եվ ինչու՞ է քո արյունը կապույտ, կամ, միգուցե, ես եմ հոգնել ու արդեն չեմ զանազանում կարմիրը կապույտից: Մի՞թե երկինքը հիմա արնագույն է: Ախր ինչու՞ են խառնվել աշխարհի գույները… Միայն թե սիրտդ շարունակի բաբախել… Քո սրտում սեր կա, ես տեսնում եմ, և այդ սերը չի թողնի, որ երկինքը կարմիր դառնա…
…Կուզեի շոյել քո մազերը, ու դու ինձ պատմեիր քո մանկության հեքիաթը հեռու օվկիանոսում թաքնված կղզու մասին, ուր ցորենի ոսկե հատիկներ են աճում: Կուզեի իմ ոտքերով փարվել քո հզոր սրունքներին ու սիրել քեզ…
Ես քեզ երբեք չեմ ասել, որ սիրում եմ քեզ: Մեր միջև դարձյալ դուռ է ու լռություն: Ամեն ինչում լռություն է: Մի՞թե Տիեզերքի բոլոր ձայները խլացել են հիմա, և միայն քո սրտի բաբախյունը պիտի արձագանքի այս երկար միջանցքում, ուր ամեն ինչ սպիտակ է` պատերը, վազվզող մարդկանց հագուստները, իմ մազերը: Եվ նույնիսկ լռությունն ու քո սրտի զարկերը սպիտակ են: Անցյալը, ներկան ու ապագան ևս անորոշ սպիտակով են շպարված: Եվ իմ մտքերն էլ սպասումից սպիտակել են, և քո մոր աչքերը…
…Իսկ հիմա քո ցավը մազերիցդ անցնում է իմ մատներին, ձեռքերովս հոսում դեպի կոկորդս ու թափվում ցած` դեպի սրունքներս: Ես գոնե մի քիչ կմեղմեմ քո ցավը, բայց ո՞վ կփարատի իմը: Ի՞նչը կսփոփի իմ սրունքների կարոտը քո ձեռքերի հանդեպ…
…Միայն թե սիրտդ շարունակի բաբախել… Միայն թե շարունակի… Թե չէ երկնքի մի կտորն ինձ համար առհավետ քո արյան գույն կմնա, որով իմ ձեռքերն են թրջվում… Միայն թե սիրտդ շարունակի բաբախել… Լսու՞մ ես… Շարունակի՛ր կռվել: Դեռ խաղաղության ժամը չէ…
…Այս ի՜նչ լույս է: Անստվեր ու անսահման: Երբ փոքրիկ տղա էի` մի անգամ տեսել եմ այս լույսը` անսկիզբ ու անվերջ լույսը: Ու հիմա սա իմն է: Ի՜նչ երջանիկ եմ… Անհոգ ու ազատ… Հիմա կվազեմ այս ծաղկազարդ դաշտով դեպի լույսը: Ի՜նչ լավ է այստեղ, Աստված իմ: Եվ ինչու՞ ես շուտ չէի գալիս այստեղ…
…Այս դռնից այն կողմ դու ես: Ինձ այնքան մոտ ու այնքա՜ն հեռու: Ինչու՞ ես երբեք չասացի, որ սիրում եմ քեզ, ինչու՞… Ինչպե՞ս ես մեղմեմ քո սրունքների ցավը: Քո ցավից իմ սրունքներն են ծալվում: Այս երկա՜ր սպիտակ միջանցքում ամեն ինչ սպիտակ է, նույնիսկ հայացքներն ու լռությունը…
…Միայն թե սիրտդ շարունակի բաբախել…
…Ես քեզ սիրում եմ: Քո քրտնած մազերն ու փակ կոպերը: Ինչքա՜ն կուզեի, որ դու ինձ տանեիր այն հեռու կղզին, ուր քո ցանած ցորենն է հասնում: Ու ես իմ մատներով կշոյեի ցորենի արտի պես քամուց ծփացող մազերդ, որոնցից հիմա ցավով լի քրտինքի կաթիլներն են հոսում իմ մատներին: Ու այդ կաթիլների հետ քո ցավն է մտնում իմ մեջ: Բայց չէ՞ որ քո կղզին հիմա սպասումից ջուր է կտրել… Ես այնքա՜ն եմ սպասել ինձ ու քեզ սպասող կղզուն, ուր կշոյեի քո մազերը…
…Միայն թե սիրտդ շարունակի բաբախել… Միայն թե շարունակի…
…Ինչու՞ երբեք չասացի, որ սիրում եմ քեզ…
…Ես քեզ սիրում եմ…
…Միայն թե բաբախի…
…Այս ծաղիկները, առվակների քչքչոցը, տերևների սոսափյունը… Այս ի՞նչ կղզի է լույսի մեջ կորած: Այս ի՞նչ լուսավոր լռություն է: Երբ փոքրիկ տղա էի` մի անգամ լսել եմ: Ինչպես սիմֆոնիկ նվագախմբի նախակոնցերտային աղմուկը… Ես այնքան եմ կարոտել այս լույսը, որ ծագում է ուղիղ աչքերիս մեջ: Երևի այդ կարոտից էին միշտ շողում իմ աչքերը… Երևի Լույսը… Երևի…
(Այստեղ ձեռագիրն ընդհատվում է)։