Փորձեք նմանվել Ոգուն, բայց խուսափեք նրան նմանակելուց: Երբ սիրտդ ու հոգիդ ցանկանան մերձենալ երկնայինին, այդժամ թող քաղաքի աղմուկն ու գնա այնտեղ, ուր անտառի սոսափյունն է, քամու մեղմիկ քնքշանքն ու առվակի ականջալուր գգվանքը:
Մի՞թե կարծում եք, թե կարող եք տավիղի կամ բամբիռի միջոցով ավելին ասել… Քամու սոսափյունը և ջրի նվագը ոչ սպիտակ ունեն և ոչ էլ սև: Դրանք անսկիզբ ու անեզր են, այնպես, ինչպես եղել են մեզնից առաջ ու լինելու են մեզնից հետո: Մարդու հորինած ո՞ր գործիքն է, որը սոխակի դայլայլը կամ անձրևի ձայնը գոնե կրկնել կարող է: Իսկ ի՞նչ ներկապնակով պիտի մայրամուտը կամ լուսաբացը պատկերեք… Բայց, եթե ուզում եք ձեզ մի պահ արարիչ զգալ ու ըմբոշխնել արարման խորհուրդը, ապա պարզապես երգեք: Մոր օրորոցայինն ավելի ախորժալուր է, քան ամենատաղանդա-վոր երգահանի ամենակատարյալ ստեղծագործությունը:
Բայց, եթե անզուսպ է նմանակելու և կերտելու ցանկությունդ, ապա վերցրու տավիղդ ու կերտիր քո փոքրիկ տիեզերքը: Կամ էլ՝ մի մեծ քար գտիր ու դրանից մարդու կամ կնոջ մերկաքանդակ պատկերիր: Այդպես մարդիկ քեզ ավելի լավ կհասկանան, եթե դա է քո ուզածը՝ մարդկային փառքը: Աստծո խոսքն էլ քահանաներն են մեկնաբանում մարդկային մեծ հոտին, քանզի ամեն մեկին տրված չէ ականջ դնել ու լսել, նայել ու տեսնել: Դա միայն ընտրյալների մենաշնորհն է՝ ծանր մի խաչ, որ կրում ես ուսերիդ մինչև որ քեզ խաչեն դրա վրա:
Պիտի խաչվես, եթե ուզում ես, որ քեզ հավատան: