GEMINI ♊
(22 մայիսի – 21 հունիսի)
Ազդեցությունը` | Մերկուրի (Փայլածու) |
Խորհրդանիշերը` | Երկվորյակներ, դիմակ, ձեռք, աստղ |
Գույները` | Մանուշակագույն, մոխրագույն, բաց դեղին, մոխրակապտագույն, նարնջագույն: Կանաչ գույնն անհաջող է: |
Ծաղիկները` | Մարգարտածաղիկ, կանաչ գորտնուկ, հասմիկ, նարգիզ |
Քարերը` | Խրիզոպրազ (ոսկեզմրուխտ), բյուրեղաքար, նռնաքար, լեռնային բյուրեղ, ագաթ, հասպիս |
Մետաղները` | Ոսկի, սնդիկ, արծաթ |
Թալիսմանները` | Օձ, դիմակ |
Ոդիսևսի խոսքը` | Այս ամենը հետաքրքիր է, բայց անհեթեթ: Երկվորյակների համաստեղության տակ ծնվածները թող միայն աստվածների կամքին և իրենց ողջամտությանը ապավինեն: |
ԵՐԱԶ
Ոդիսևսը հորիզոնական ճյուղերով մի հսկա ծառից (նման է լիբանանյան մայրու) զանազան պտուղներ է քաղում: Դա տարօրինակ ծառ է, քանի որ դրա վրա աշխարհի բոլոր հայտնի (ցածր ճյուղերին) ու անհայտ (ավելի բարձր ճյուղերին) պտուղներն են հասնում: Նա փորձում էր ավելի վեր նայել` դեպի ծառի կատարը, սակայն արևի շլացուցիչ լույսերը թույլ չեն տալիս:
ԱՆՑՔ
Ափերից մեկում Ոդիսևսը արևելքից եկած մոգերի հանդիպեց: Առանց մի բառ ասելու նրանցից գլխավորը ծոցից մի փաթեթ հանեց: Անհյատ լեզվով ինչ-որ բառեր արտասանեց ու Ոդիսևսին արամեերեն լեզվով գրված մի հին երազահան մատուցեց `խունացած կաշվի մեջ փաթաթված:
ՄԵԿՆՈՒԹՅՈՒՆ
Նրան լոտոփագոսների մոտ հանդիպեցի: Բրիտների կղզիներից էր եկել տարիներ առաջ: Անունն ասաց, սակայն մոռացել եմ: Խրթին ու հույներիս համար տարօրինակ անուն էր: Իմիջիայլոց պատմեց, որ անզեն աչքով Արես մոլորակի երկու արբանյակ է հայտնաբերել ու դրանք կոչել Վախ և Սարսափ, բայց դա ինձ համար անիմաստ տեղեկություն էր: Ինքն էլ էր ճաշակել քաղցր լոտոսի պտուղները, ուստի գրեթե մոռացել էր իր հայրենի երկիրն ու փափագում էր մնալ լոտոփագոսների մոտ: Իր ասելով` այս վայրենիները շատ ավելի առաջադեմ էին ու մոտիկ աստվածային կատարելությանը, քանի իր հեռավոր հայրենիքի ամբարտավան մարդիկ:
Հետո մի զարմանալի պատմություն հրամցրեց ինձ, թե ինչպես է իր հայրենի եզերքը լքելուց հետո բազում արկածների հանդիպել: Նախ ընկել է իրենից տասներկու անգամ փոքր մարդուկների կղզին, ուր ամեն ինչ այդ մարդկանց պես փոքրիկ էր: Հետո փախել է ու, կրկին անգամ նավաբեկության ենթարկվելուց հետո, հայտնվել հսկաների կղզում, ուր թե՛ մարդիկ, թե՛ առարկաներն ու անգամ կենդանիներն իրենից տասներկու անգամ մեծ էին: Հետո, իբր, ընկել է հեռավոր մի այլ կղզի, ուր մարդիկ շեղ աչքեր ունեին ու ուտելիքը (հիմնականում բրինձ ու ջրիմուռներ), փայտիկներով էին ուտում: Իսկ վերջում հայտնվել է մարդկային լեզվով խոսող ձիերի կղզում, ուր ամեն ինչ մոտ էր կատարելությանը:
Ես ինքս հյուրի կարգավիճակում էի լոտոփագոսների մոտ, ուստի ականջալուր եղա տարօրինակ բրիտանացու հեքիաթներին, քանի դեռ միասին խնջույքի սեղան էինք նստած: Սակայն առավոտյան, երբ լոտոսի ու գինու ազդեցությունը գրեթե ցնդել էր, կրկին հանդիպեցի այդ օտարականին ջրավազանի մոտ ու մենք շարունակեցինք մեր նախորդ օրվա զրույցը:
– Սիրելի բարեկամ, – Ես ինքս զարմանալի արկածների եմ ականատես եղել ու երևի դեռ պիտի լինեմ: Սակայն քո պատմածները խռովեցին իմ հոգին ու վանեցին քունն իմ աչքերից: Խնդրում եմ հիմա ինձ պատմես եղելությունը, որպեսզի ես էլ գտնեմ մտքիս նախկին խաղաղությունը:
Տարօրինակ ճանապարհորդը լռելյայն երկար ու նայեց ինձ, ապա խոնարհեց հայացքն ու ասաց.
– Անհնար է քեզ մոլորեցնել, խորամանկ հույն:
Ի պատասխան ես միայն ժպտացի, իսկ նա շարունակեց.
– Ինքդ էլ գիտես, որ այս աշխարհում ոչ թզուկներ կան և ոչ էլ հսկաներ: Էլ չեմ ասում մարդկային լեզվով խոսող կենդանիների մասին: Այդ ամենը, ինչ պատմեցի (ի դեպ, նաև մի գրքույկ եմ գրել դրա մասին) իրականում իմ մեջ է եղել: Քանի ջահել էի և ուժով ու սպասումներով լի` ինձ հսկա էի զգում: Իսկ իմ շրջապատի մարդիկ այնքան ճղճիմ ու ստոր էին, որ հիրավի նման էին ողորմելի թզուկների: Հետո, տարիներ անց, երբ ինքս տարիք առա ու վարակվեցի աշխարիս ախտերով, այնքան ստոր ու երկնամերձ զգացի ինձ, որ առաքինի մարդիկ, որպիսին Տրոյան խորտակած հերոսներդ եք, իմ աչքին հսկաներ թվացին… Սա է ամբողջ իրականությունը… Իսկ ձիերը… Դա էլ երևի պարզ է. Ոչ մի մարդ երբեք չի հասնի կենդանու կատարելությանը, այն էլ այնպիսի աստվածատուր կենդանու, ինչպիսին ձին է…
– Իսկ փայտիկներով բրինձ ու ջրիմուռ ուտող մարդի՞կ…
– Չգիտեմ: Միգուցե և ճիշտ է: Ինքս դեղին մաշկով ու շեղաչք մարդկանց մոտ չեմ եղել ու երբևէ չեմ տեսել: Մի հոլանդացի նավաստի է ինձ պատմել: Համենայն դեպս նրա պատմության մեջ անհավանական բան ես ինքս չեմ տեսնում… Լսի՛ր, Ոդիսևս, ես այնքան զզվել եմ ամեն ինչից` մարդկանցից, մասնագիտություններից, ազգերից… Ես չեմ ուզում վերադառնալ այդ ամենին, ես հոգնել եմ դրանցից… Ես ուզում եմ մնալ այստեղ, վայելել լոտոսի քաղցր համն ու կենդանու պես պարզ ու հասարակ այս մարդկանց չպարտադրված ընկերակցությունը:
– Մի՞թե չես ուզում վերադառնալ քո երկիրն ու հարազատներիդ մոտ:
– Ինչի՞ համար… Այնտեղ մարդիկ անգամ իրենց հերոսների գերեզմանաքարերը չեն ցանկանում մաքրել փոշուց ու աղբից… (Ի դեպ, ես արդեն հորինել եմ տապանաքարիս հուշագիրը): Եվ, որ ամենացավալին է, ինձ ոչ ոք չի սպասում այնտեղ` ոչ Պենելոպեն, ոչ Տելեմաքսը, և ոչ էլ անգամ Արգոս անունով հավատարիմ մի շուն… Ես հոգնել եմ, Ոդիսևս…
Այսքանն ասելուց հետո լռեց տարօրինակ անունով օտարերկրացին: Ես հասկացա, որ նրա ցավը շատ խորն է, ուստի ավելորդ հարցեր այլևս չտվեցի: Ինչ-որ պատրվակով շտապեցի հեռանալ ու մենակ թողնել նրան: Ավելի ուշ ծովագնացներից իմացա, որ տարաբախտ ծերունին իր մահկանացուն է կնքել լոտոսի պարգևած մոռացության ու հոգու ցավի մեջ: