Համարյա ամեն օր ընթերցողի սեղանին դրվող նոր գրքերի շարքում հազվադեպ կհանդիպես դրամատիկական գործերի: Ընդ որում, նման դիտարկումը միայն մեր իրականությանը չի վերաբերում՝ նույն պատկերն է այլոց դեպքում: Սա պայմանավորված է ինչպես գրական այս սեռի առանձնահատկությամբ, այն է՝ արտահայտչամիջոցների ընտրության սահմանափակությամբ, երբ գրողի գործիքներն են միայն հերոսների ուղիղ խոսքը, երկխոսությունները, որոնց օգնությամբ ու շնորհիվ նա պիտի կարողանա ոչ միայն հանդիսատեսի հետաքրքրությունը առաջացնել, այլև պահել այն մինչև վարագույրի իջնելը, այնպես էլ նման գրականության ընթերցանության «դժվարամարսությամբ»: Ուստի առավել ուրախալի է Դավիթ Խաչիյանի «ԴՐԱՄԱturgia» պիեսների ժողովածուի ծնունդը, որը համալրելու է արդի հայ դրամատուրգիայի գրադարակը:
Ես ուզում եմ, որ սա կարդան թատրոնի բեմադրիչ իմ ընկերները: Ընդհանրապես՝ թատրոնի բեմադրիչները, գրական մասերի ղեկավարները, դերասանները… Մոլիեր ու Սունդուկյան բեմադրելը, գուցե, տուրք է, գուցե՝ չգիտեմ ինչ, բայց մեր ժամանակի գրողին, դրամատուրգին բեմադրելը նշանակում է մեր ժամանակի մասին խոսել հենց մեր ժամանակի մարդու լեզվով: Մանավանդ, որ այսօրվա թատրոնն այլևս եզովպոսյան լեզվի կարիքը չունի:
Բարև Դավիթ, կարդացի «Խաղաղությունդ» և քաղցր ժպիտով վայելեցի Միքայէլի սիրահարուած պահերը և էլիզի հետ պարզ և անկեղծ երկխօսությունները։ Իրական պատահարի գրարումը թուաց ըլլալ։ Առանց աւելորդ նկարագրութիւններ ընելու, կարճ տեսարանները և արագ տեմբը օրերու հաջորդականութեան, ժամով գիրքին կարչած պահեց ուշադրութիւնս։
Երբ Դավիթ Խաչիյանն «անհետացավ», հասկացանք, որ հայտնությունն անակնկալներով է լինելու: Մտածում էինք, որ հերթական սքանչելի նոթը կծնվի «ՀԱՅԵՐ»-ի համար: Դավիթի դիտողունակությունն ուղղակի ապշեցնող է և նա կարող է հրաշալի մի նոթ գրել շենքի ճակատից պոկված սալիկի, ճամփեզրին ընկած ծխախոտի տուփի, օտար քաղաքի սալահատակ փողոցի և այլնի մասին՝ համեմված հումորով, մտահոգությամբ, փրկության դուռը ցույց տալու ճանապարհով:
Սիրելի Դաւիթ… Օրերս ստացայ Ձեր հատորեակը: Շնորհաւորում եմ եւ շնորհակալութիւն: Դուք արդէն դառնում էք ապիտակ ագռաւ՝ համատարած գորշութեան եւ խաւարամտութեան մէջ: Ինձ այնպէս է թւում, որ գրական Գեղարուեստը հաստատում էք 21-րդ դարում՝ շարունակելով այն ընթացքը, որ կացնահարուեց երեսնականներին: Եւ այնպիսի տպաւորութիւն ունեմ, որ Ձեր սկիզբը ոչ թէ այդ անցեալի վերջից է եկել, այլ Դուք բացայայտում էք, թէ որպիսին կը լինէր Գեղարուեստը, եթէ ունենար իր բնականոն շարունակութիւնը: Վտանգաւոր կացութիւն է, ի հարկէ: Արդէն ժամանակն է որ «նարոդնիկները» սկսեն իրենց դաւադրութիւնները… Մաղթում եմ տոկունութիւն: Վստահ եմ որ երբէք չէք ենթարկուի «արժէքների համակարգի», որին վստահողները անմիջապէս տանուլ են տալիս: Ջերմ բարեւներով…
…Ես կոչ եմ անում բոլորիդ մերժել Դավիթի կողմից որպես նվեր առաջարկվող գրքի ընդունումը։ Բանը նրանումն է, որ վերջապես պետք է հասկանանք, որ գրքի ստեղծումը միայն հեղինակին հայտնի, դժվարին ճանապարհ անցած հոգևոր և ֆիզիկական աշխատանքի արդյունք է։ Իսկ ինչպես ցանկացած աշխատանք, այն նույնպես պետք է վճարվի։ Եվ մի հարցրեք, որտեղ է վաճառվում… իսկական ընթերցողը միշտ գտնում է այն, ինչ փնտրում է։ Դա նույնն է, որ երբ մեկին փորձում ես հրավիրել համերգիդ՝ հաջորդ հարցը լինում է. իսկ ինձ հինգ հատ տոմս կարո՞ղ եք տալ… Մի գցեք գրողին կամ երաժշտին անհարմար վիճակի մեջ, մի օգտվեք նրա ինքնասիրության զգացումներից, որի դրդումով հեղինակը կամ երաժիշտը ստիպված է լինում նվերներ բաժանել… Հարգելիներս, գրականությունը, երաժշտությունը, նկարչությունը մեծ աշխատանքի արդյունք է, որը պետք է վճարվի։ Ուստի, կոչ եմ անում բոլորին, հատկապես նրանց, ովքեր համաձայն են ընդունել Դավիթի գրքերը որպես նվեր, գնալ գրախանութ և գնել առանց այդ էլ անընդունելի, ամոթալի էժան գնով վաճառվող գիրքը։ Ավելացնեմ նաև, որ ինքս կարդացել եմ նրա բոլոր գրքերը և հավատում եմ այն արժևորելու ձեր ունակությանը և որը կարդալու դեպքում միայն դուք կհարստանաք։